Als we niet depressief zijn, maar in de overgang.
“Ik ben depressief en heb waarschijnlijk ook een burn-out. Ik zie het gewoon even niet meer zitten en ben zo moe.” Anno 2023 durven we er bijna niet voor uit te komen. In de huidige prestatiemaatschappij kunnen we namelijk niet falen. Er moet gepresteerd worden, meer dan ooit tevoren.
De ideale vrouw werkt drie dagen per week, runt het huishouden, zorgt voor de kinderen, is mantelzorger voor ouders, beheert de sociale agenda en ziet er met een maatje 38 tiptop uit. Tja, hoe hoog wil je de lat leggen? Of moeten we ons afvragen: “Hoe hoog leggen we tegenwoordig zelf deze lat?”.
Dan komt de overgang.
Rond ons 45e jaar valt het op dat we slechter gaan slapen.
Alles kost meer moeite en we voelen onze energie weglekken. We merken dat we sneller geïrriteerd en boos zijn. Maar natuurlijk, dat komt door het slechte slapen!
Voor de overgang zijn we nog veel te jong.
Helaas, vrouwen van Nederland, hierover heb ik goed en slecht nieuws. Te beginnen met het slechte nieuws.
Slecht slapen, vermoeidheid en wisselende stemmingen komen vaak voor rond je 45e levensjaar als gevolg van de overgang. Je menstrueert waarschijnlijk nog normaal en ervaart geen opvliegers. Echter, je hormonen beginnen te dalen en veroorzaken de klachten die jij ervaart. De overgang is geen 50+ fenomeen maar een 45+ fenomeen.
En dan nu het goede nieuws. Het betekent dat je niet gek wordt of depressief bent. De depressieve gevoelens die ervaren worden hebben namelijk een oorzaak. En het goede nieuws is dat je iets kunt doen aan de oorzaak.
Niet direct met een antidepressiva of slaapmedicatie, maar door te werken aan een stabiele hormonale balans.
Met enkele aanpassingen in je leefstijl, eventueel aangevuld met een behandeling, zal je merken dat de energie snel weer terug komt en zo ook je humeur.
Echter, we zien dagelijks in onze praktijken een ander beeld. Vrouwen die al jaren een antidepressiva of slaapmedicatie gebruiken, komen op consult. Sommigen geven aan dat zij zelf ook het gevoel hebben niet depressief te zijn, maar dat er te weinig naar hen geluisterd wordt. Zij nemen dus medicatie die niet helpt.
Voor een deel is het begrijpelijk want depressieve klachten lijken veel op overgangsklachten. Als dan ook nog het bezigheidslijstje van vrouwen bekeken wordt, is het niet zo raar dat een arts snel denkt dat het allemaal teveel is voor haar.
Bovendien blijkt het taboe op depressiviteit of burn-out lager te zijn dan op overgangsklachten. Deze worden tegenwoordig nog vaak gezien als de ziekte ‘aanstelleritis’.
Wij vrouwen stellen ons niet aan en zijn als superwoman in staat om deze 30 ballen in de lucht te houden, toch?
Het wordt tijd voor een juiste diagnosestelling. Door artsen, maar vooral ook door onszelf.
Hoe erg is het dat we beginnen met de overgang?
Hoe erg is het dat we niet goed meer in staat zijn om 30 ballen in de lucht te houden, terwijl 20 uitstekend gaat?
Dit betekent niet dat je overgangsklachten moet accepteren als er heel goed iets aan te doen is. Daarvoor is het leven te leuk en kan deze periode te lang duren.
Misschien mogen we na ons 45e jaar de lat voor onszelf wat lager leggen, wat meer verantwoordelijkheid bij een ander leggen en onze kinderen en/of partner vaker vragen om in het huishouden een steentje bij te dragen.
Voor onze ouders enige externe hulp in te schakelen en onszelf mooi vinden in een maatje 40-42 met rimpels. Kortom, meer tevreden zijn met wie we zijn, te accepteren dat we in een nieuwe levensfase komen die veel van ons vraagt, om zo te voorkomen dat we echt depressief (van onszelf) worden.
Laten we wat meer trots op onszelf zijn. Trots op wat je allemaal gedaan hebt in het leven. Trots zijn op wat je allemaal voor anderen gedaan hebt. Als een rots in de branding van het gezin, als trouwe dochter van je ouders en als prachtig mens binnen de maatschappij. Trots, gewoon omdat je het waard bent om je trots te mogen voelen!
Luister via deze link de podcast care for women over depressie:
